terça-feira

.

8509

Όποτε περνάω από την οδό Ικάρων είμαι χαρούμενη. Κάτι στην ανηφόρα της με κάνει αισιόδοξη. Είναι η τεράστια ανηφόρα που όταν ξεκινας να την ανεβαίνεις δεν βλέπεις τί έχει πιο πάνω. Μόνο τον ουρανό βλέπεις.  Μπορεί να φταίει αυτό. Μπορεί να φταίει που πάντα περνάω απο κει απόγευμα, πριν το απόγευμα όμως γίνει καταθλιπτικό. Με κούρασαν οι εποχές κι ευτυχώς πρόλαβα να ψεκαστώ με αντιαπριλιακό και δεν μ' έπιασε η απριλίτιδα που με πιάνει απο τότε που γεννήθηκα. Χαίρομαι που καταστρέφεται το περιβάλλον και θα καταργηθεί η άνοιξη. Έτσι κι αλλιώς η πόλη που αγαπάω δεν έχει περιβάλλον, ούτε εποχές. Ήρθε ο καιρός που οι  αγκώνες σου θα είναι έξω εκτεθειμένοι και γω δεν θέλω κανείς να τους βλέπει και σου έχω πει τί σιχαίνομαι; Σιχάθηκα αυτή τη Θεσσαλονίκη με την αηδία της παντού, τη σιχαίνομαι τα χριστούγεννα και το πάσχα, την αγαπάω λίγο μόνο τον δεκαπενταύγουστο που όλοι ψοφάνε και μένει μόνη της. Βαριέμαι εκείνα τα τεράστια κέικ και τσουρέκια και βασιλόπιτες που τις φτιάχνουν εκατοντριανταχιλιοι ζαχαροπλάστες και χρησιμοποιούν διακόσσιαεκατομμύρια λίτρα γάλα και εκατόνεφτακόσσιαδισεκατομμύρια κιλά αλέυρι και δεν αντέχουν τα νεύρα μου να ακούνε όλο τα ίδια και τα ίδια από τους ανθρώπους. Μάλλον τα νεύρα μου δεν αντέχουν τους ανθρώπους κι ας τους αγαπάω μερικές φορές κι ας τους καταλαβαίνω περισσότερο απ' ότι τους αγαπάω. Σήμερα πρώτη μέρα θα βγω έξω χωρίς κάλτσες και το βράδυ θα λέω κάτι νότες για σένα γιατί μόνο νότες έμειναν από τότε που έφυγες. Η όρεξή μου για λέξεις ή αλλιώς έμπνευση όπως τη λένε μερικοί- εγώ δεν έχω καταλήξει αν θέλω να τη λέω έτσι- φεύγει κάθε φορά που φεύγεις. Είναι τυπωμένη πάνω στο εισητήριό σου μαζί με την ώρα αναχώρησης κι όταν επιστρέφεις μου την ξαναφέρνεις αλλά με άλλη μορφή, χωρίς λέξεις και τώρα ξύπνησα αλλά δεν ξέρω τί ώρα είναι μέσα στο σπίτι. Γι' αυτό το μισώ και το αγαπάω μαζί γιατί ποτέ δεν μπορώ να καταλάβω απο εδω μέσα τί ώρα είναι. Κάθε πρωί πίνω καφέ με γεύση google earth, ονειρεύομαι pataniscas και μας κοιτάζω στις φωτογραφίες. Ανοίγω μια δικιά σου και μια δικιά μου δίπλα κι αλλάζω τα μάτια μας photoshop και βάζω τα δικά σου στα δικά μου και είμαι ολόιδια και τρομάζω μέχρι το βουνό κι ύστερα βάζω τα δικά μου στα δικά σου και σου πέφτουν λίγο μικρά αλλά κι η ζωή σου μικρή δε σου πέφτει; Δεν σε αλλοιώνουν πάντως. Ολόιδιος κι εσύ. Αν επιτρέψεις απο δω και πέρα στον οποιόνδήποτε να μη σε ξέρει, φύγε απο μένα, δεν θα μπορούμε να παίζουμε μαζί. Κοιμάμαι στο δωμάτιο στούντιο με το κόκκινο φουστάνι να κρέμεται απο τον ανεμιστήρα στο ταβάνι, πηδούσα να το ξεκρεμάσω τελικά τα κατάφερα αλλά μετά δε μ' άρεσε το άλλο φως μπορεί γιατί περιμένω την καινούργια μου ζωή στο μέρος με το εξωτικό όνομα που όταν το λέω δεν το ξέρει κανείς αλλά μετά απο μερικά χρόνια στο άλλο σύμπαν που μας περιμένει ο Jobim θα τραγουδάει για μένα κι εσύ θα φοράς εκείνο το αγαπημένο μου και θα στρίβεις τσιγάρο και τα χέρια σου θα είναι ζωντανά μέχρι τους αγκώνες και δεν θα υπήρχε καμία περίπτωση να σ' αγαπάω αν είχες άλλους αγκώνες ή αν δεν είχες βίδα στο δόντι και χαίρομαι και είσαι χρήσιμος, έχουμε πάντα μια βίδα καβάτζα αγάπη μου ότι κι αν μας συμβεί κι η γλώσσα μου κατσαβίδι που αλλάζει σχήματα σαν καλειδοσκόπιο κάθε φορά που σε ξεκάνω. Όλες οι λέξεις είναι πιο όμορφες με το ξε- μπροστά και ρε μπαμπά τα μαρούλια σου είναι γεμάτα ψαλίδες, πώς να μην τις ξεκάνω! Ναι ξέρω τρώνε τις ψείρες αλλά εγώ δεν τρώω ψαλίδες ρε μπαμπά, δεν πάνε με λεμόνι. Σήμερα το βράδυ με το μικρόφωνο μπροστά στο στόμα μου που πάντα είναι σαν το αυτί σου και γι αυτό κλείνω τα μάτια, θα είμαι πιο όμορφη από κάθε άλλη φορά γιατί άρχισα να μη φοβάμαι, δεν πάνε να πονάνε τα κάτω, δεν πάει να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα, έτσι κι αλλιώς σε κανέναν δεν είπα οτι ο κρατήρας του ηφαιστείου  που γάμησε όλες τις πτήσεις  βρίσκεται μέσα στα πόδια μου και τη μέρα που σε πήγα στο σταθμό κι έφυγα στα γρήγορα για το αεροδρόμιο ήρθε μια swiss air επιδεικτικά και γυάλιζε μέσα στον ήλιο  και γω κατάλαβα οτι είναι το ίδιο airbus 321 αλλά έκανα πως δεν είδα γιατί δεν έβλεπες εσύ και δεν είχε νόημα να το δω μόνη μου. Χαίρομαι που άρχισα να συγκρατώ και τα μάτια μου ακόμα από τις ομορφιές μέχρι να είμαι σίγουρη πως βλέπεις ό,τι βλέπω. Είναι ένας τρόπος να περνάει ο καιρός...