Aνοιξα την πόρτα να σου πω κάτι και τί να δω; Είχες την ανησυχία σου ανάποδα πάνω στο κομοδίνο. Δεν το σχολίασα εκείνη την ώρα κι εσύ ίσως νόμιζες οτι δεν πήρα χαμπάρι. Όμως θα αναγνώριζα τα βιβλία του από χιλιόμετρα μέσα στη γκαβομάρα μου. Προχθές το βράδυ, βλέποντας τα δρακουλάκια στο Βουκουρέστι, σκέφτηκα τα ελληνικά τσολιαδάκια και ύστερα αμέσως τα πορτογαλικά Πεσσοάκια. Δεν έχει σημασία λοιπόν σε ποιά χώρα βρίσκεσαι, η κάθε μία έχει τα δικά της να ξεφτιλίσει. Μία ημέρα μετά, μπήκα στο δωμάτιό σου να καθαρίσω και έπιασα την ανησυχία σου στα χέρια μου. Τη στόλισα να φαίνεται όμορφη πάνω στο στρογγυλό πλεκτό που σου έφτιαξα 4 χρόνια πριν όταν ακόμα είχα χέρια. Σε περίμενα να γυρίσεις να μου πείς πώς σου ήρθε να ανησυχήσεις. Στην πραγματικότητα ανησύχησα που ανησύχησες.
Τελικά αποφάσισα πως είναι καλύτερα να κλείσω εισιτήρια να πάμε να ανησυχήσουμε εκεί που ανησύχησε πρώτος αυτός. Να σου δείξω από κοντά τη σωστή ανησυχία για να μην ανησυχείς. Το μικρό αεροδρόμιο παραμένει μικρό και χαώδες, είναι πορτογαλικό και ΤΑΡ-ιάρικο όσο κανένα και ήξερα οτι θα σε σοκάρει η παρακμούλα του, εμένα δεν με είχε σοκάρει γιατί όταν πρωτοπήγα, όλα τα αεροδρόμια ήταν κάπως έτσι. Δεν μιλούσαμε στη διαδρομή του Aerobus 2 γιατί περιμέναμε να φτάσουμε στην κανονική Λισαβόνα. Το Aerobus 2 ειναι το αγαπημένο μου γιατί έχει δυο παραπάνω στάσεις από το Aerobus 1, που τερματίζει στο Rossio, γι' αυτό επέμενα να περιμένουμε το 2, να μας πάει μέχρι το Cais do Sodré γιατί ήθελα το πρώτο πράγμα που θα δείς όταν πατήσεις το πόδι σου στην κανονική Λισαβόνα, να είναι η αποβάθρα εκεί που κάποτε ήταν γεμάτη από κατασκευαστές κουπιών για τις βαρκούλες που πηγαινοέρχονταν στον Τάγο.
Αυτό που δεν ξέρεις κι αυτό που ξέρω, είναι οτι όλη η Λισαβόνα είναι δική μου και δική του. Αυτός γεννήθηκε σαν σήμερα κι εμείς γεννηθήκαμε σαν κάθε σήμερα. Αυτός μας έμαθε να ανησυχούμε. Πονάει το κεφάλι του και το σύμπαν, μα το σύμπαν του είναι το κεφάλι μου, και το κεφάλι του είναι το σύμπαν μου και όλα πονάνε έτσι κι αλλιώς, αυτό όμως το ξέρεις κι ανησυχείς αλλά μην ανησυχείς.
Πάμε πάλι... μια μέρα στο τέλος της Λισαβόνας που θα είναι 13 Ιουνίου που θα είναι κάθε μέρα, όποια μέρα θέλουμε, εε εκείνη τη μέρα ανήσυχα ήσυχοι εγώ κι εσύ θα ανηφορίσουμε τη Graça, θα μας κρεμαστεί η γλώσσα έξω σαν απλωμένο σεντόνι στο μπαλκόνι, θα λαχανιάσει το σύμπαν μας, θα καθίσουμε στο δεύτερο τραπεζάκι κάτω από το πεύκο δίπλα στο ριγέ τεντάκι, η γλώσσα μας θ' αρχίσει σιγά σιγά να μαζεύεται μέσα, θα βρούμε την ανάσα μας, ανάσα στη Γκράσα, ανάσα στη Γκράσα, θα πιούμε λίγο νερό, θα φιληθούμε με κρύες γλώσσες, κι όλη η ανησυχία θα σκαρφαλώσει στο πεύκο κι εκείνο θα κάνει λίγο φχίιιου από τον αέρα, θα πέσει μια ανήσυχη πευκοβελόνα στο τραπεζάκι μας, όχι χωρισμένη στα δύο, ολόκληρη ολο-ολόκληρη, θα την πάρουμε αναμνηστικό της δροσερής μας ανησυχίας, θα κατηφορίσουμε, θα χαθούμε στην Αλφάμα, κι άσε τους άλλους ν' ανησυχουν.
Λισαβόνα 14.6.2025
