.jpg)
Mε βρήκε καθώς επέστρεφα από το Cascais, κατάκοπη, έχοντας περπατήσει τον πλανήτη του. Ούτε 'γω ήμουν για πολλή πραγματικότητα ( περισσότερη από εκείνον φυσικά) μα όχι πολλή. Τα εισητήρια είναι πανάκριβα αυτή το φορά, γι' αυτό ξέρω δεν θα μας κακιώσει που θα πάμε στην Πολωνία, όπως δεν κάκιωσε τις άλλες φορές που επιλέξαμε άλλους προορισμούς. Πίσω στη -μηπραγματικότητα, μέσα στην ελεγεία του -μηπραγματικού Chaliapin, προσπαθώ να σπάσω τα τσιγάρα μου σε μικρές ρουφηξιές για να φτουρίσουν. Κρατάω το τσιγάρο στο χέρι χωρίς να το καπνίζω, ξεφυλλίζοντας τις λισαβονικές φωτογραφίες, φοράω ένα φουστάνι που δεν θα φορούσα ποτέ σήμερα. Φοράω τα φλοκατένια leg warmers κι από πάνω το πόντσο που δεν το φοράω ποτέ στον λαιμό, αλλά πάντα με τον έναν ώμο έξω ναι ναι πάλι αυτά τα λινίστικα που δεν έχουν καμία εξήγηση, είναι απλά αυτά που κάνω γιατί έτσι τα κάνω.
Επιστρέφω από το Cascais, ψώνισα ένα μικρό σάλι που δε φόρεσα ποτέ, κι ένα μικρό χειροποίητο πορτοφολάκι κατασκευασμένο από χάρτινα κουτιά πορτοκαλοχυμού. Βρίσκομαι ακόμα στην Praça do Comércio, κι έχω ένα μισάωρο ανηφορικό περπάτημα μέχρι το σπίτι. Τα πόδια μου καίνε ήδη, αλλά αρνούμαι να πάρω το τραμ. Σε είκοσι λεπτά θα είμαι ήδη στη R. Escolas Gerais και σε άλλα δέκα θα ξεκλειδώνω την πόρτα στο νούμερο 48 της R. da Voz Operário. Θα φάω ένα κρύο σάντουιτς όπως κάθε μέρα, με αλλάντικό που δε μ' αρέσει. Ναι, το γαμημένο Pingo Doce έχει στα ψυγεία του άπειρα λαχταριστά αλλαντικά, σε κάτι πολύ μιαμ συσκευασίες και μιαμ τιμές αν είσαι φτωχατζία, κι εγώ ως μιςς λιχουδιάρα και μιςς τσιφούτα 2012, δεν καταφέρνω ν'αντισταθώ. Δεκαπέντε μέρες μόνο κρύο σάντουιτς για να φτουρίσουν τα λεφτά. Και κάθε φορά ααα αυτό το αλλαντικό θα είναι νόστιμο και κανένα δεν είναι, και τελικά τα αφαιρώ και τα ταΐζω σε όποιο αδέσποτο βρω. Θα φάω το κρύο αποτυχημένο μου δημιούργημα λοιπόν και θα ξαπλώσω για δύο ώρες, μέχρι να ξαναβγώ. Θα σηκωθώ, θα πλυθώ, θα φορέσω τα σκουλαρίκια μου, το πόντσο με τον έναν ώμο έξω, θα κλειδώσω, θα ανηφορίσω, θα πάρω καφέ από το Fora και θα ξανανηφορίσω, πφφφφ ξανά ναι, γι' αυτό το λένε Fora, για να παίρνεις φόρα να ανεβαίνεις την ανηφόρα. Θα φτάσω στην πίσω μεριά του κάστρου και θα καθίσω μέχρι να καλονυχτώσει, μέχρι να με φοβίσει η υγρασία, μέχρι να νυστάξω. Θα καπνίσω χωρίς να με νοιάζει αν θα καρκινιαστώ (μιςς καρκίνος 2012). Δεν θα μιλήσω σε κανέναν, θα κρέμομαι από το τείχος ( μιςς ατρόμητη), θα κουνάω τα πόδια μου, δεν θα βαρεθώ ποτέ να κοιτάζω τη θέα, μα θα αρχίσω να κρυώνω και λίγο να σκέφτομαι την επιστροφή ( μιςς γιαλατζί ατρόμητη). Θα επιστρέψω γρήγορα, θα γλιστράει λίγο η κατηφόρα, θα ξεκλείδώσω την πόρτα στο νούμερο 48 της R. da Voz Operário, θα ξεντυθώ, θα πλυθώ, θα κοιμηθώ. Καμία πραγματικότητα, καμία. Θα ξυπνήσω και θα περιμένω τη ζωή να έρθει να με βρεί.
μηπραγματικό link: I wasn’t meant for reality, but life came and found me
