.

1610153?

Είμαι πάλι σ' αυτό το σκαμπό που ο κώλος πιάνεται και χτες που παραλίγο να σου χαρίσω ένα παιδί μέσα στο σακουλάκι πατατάκια στο Παγκράτι με τα ψώνια απ' το περίπτερο στο χέρι, χτες μ' αγαπούσες το ξέρω, κι ας μη με καταλαβαίνεις πάντα όπως δεν καταλαβαίνεις γιατί στραβώνω.  Να τώρα πάλι κοίτα. Στραβώνω με κείνες τις άνετες μάνες βρεφών που θηλάζουν μπροστά στον κόσμο όλο και στους φίλους. Οχι δεν είναι η γύμνια το ξέρεις. Είναι που εγώ δεν τα μπορούσα ποτέ αυτά. Αυτά τα "υποτίθεται" με ενοχλούν στους ανθρώπους. Όπως με ενοχλούν τα ζευγάρια που φιλιούνται με πάθος μπροστά στον κόσμο. Πάντα με ξένιζε αυτό, πάντα μου προκαλούσε κάτι πολύ άσχημο, ήταν σα να προσπαθούν να αποδείξουν σε μένα πόσο πολύ θέλουν να φιληθούν κι εγώ έχω μάθει οτι όποιος πασχίζει να αποδείξει κάτι δεν το κατέχει. Πώς να στο πω, είναι μερικές στιγμές που απλούστατα δεν μοιράζονται γιατί ΕΤΣΙ. Απο μικρή πίστευα πως σε κάθε άνθρωπο αξίζει εκείνο που ο ίδιος μπορεί να προσφέρει, με αυτή τη λογική όμως μου αξίζει απέραντη αλήθεια και αγάπη οπότε αλλάζω θεωρία δυο φορές σήμερα γιατί δε με συμφέρει ούτε η μία κι άλλη δε συμφέρει εσένα. Λες να μ' αγαπάς τελικά; Τώρα που το σκέφτομαι η αγάπη σου για μένα είναι ένα διάλλειμα στην αδιαφορία και τη σιγουριά σου για μένα, κι αν πρέπει εγώ ν' αποφασίζω για τη διάθεσή μου τότε σήμερα δηλώνω πως είμαι λίγο δυστυχισμένη αφού ακόμα δεν κατάφερα να καταλάβω τί άλλαξε τώρα που εγώ κάνω το ταξίδι ανάποδα μια με την πορτοκαλί και μια με την κόκκινη βαλίτσα. Λίγες τρίχες στην κορυφή και δυο πόδια μου λείπουν για να έχω αυτοπεποίθηση και λίγες ακόμα για να μην πονάει το κεφάλι μου απο το τσίτωμα. Εϊναι αστείο που εγώ που όλους τους χωράω στη ζωή μου και τους βρίσκω και την καλύτερη θέση, δε χωράω στη ζωή κανενός, ούτε καν στη δική σου κι όχι πως μ'αρέσει να προκαλώ ανασφάλειες στους ανθρώπους, πάσχιζα πάντα να μην το κάνω, μα αφού κατάφερα σε σένα που δεν έχεις ακόμα ξεπεράσει την αρρώστια "ανάγκηγιαεπιβεβαίωση",  ή μάλλον λάθος, είσαι στην ανάρρωση, σε σένα θα θελα ξέρω μόνο αν φοβάσαι μη με χάσεις. Μόνο αυτό, γιατί εγώ φοβάμαι πολύ μη με χάσω και το πιό αστείο απ' όλα είναι οτι μοιάζω ένας χαρούμενος άνθρωπος. Πόσο κανείς δεν ξέρει πόσο πολύ κατάμαυρη μπογιατίζομαι συνέχεια! Πόσο εσύ δεν το ξέρεις! Έχω αφήσει τη ζωή μου στα χέρια σου, πάνω σου, μη ρωτάς πώς το' κανα εγώ αυτό, ούτε 'γω ξέρω. Εχω αφεθεί όλη πάνω σου να μου μάθεις την "ιστορία των πατατάκια" και καταστρέφω τις σκέψεις μου με τόση μαεστρία όση βάζει η μαμά σου στο αυγολέμονο. Εμείς αγάπη μου μια πετυχημένη φωτογραφία έχουμε όλη κι όλη εκεί στο μηχάνημα Cascais στις 13:00 ακριβώς. Αυτή η φωτογραφία είναι η ιστορία των πατατάκια για μένα. Αυτή η στιγμή της φωτογραφίας και λίγο πριν, εκείνη η μέρα που περπατήσαμε όλη τη Λισαβόνα μεσημεροαπόγευμα να βρούμε ρεντεκάρ στ' αγγλικά αλλά ήθελε και κάρτα ο κύριος και δεν είχαμε και γι αυτό νοικιάσαμε όλα τα Carris για έννιά νύχτες εκτός  απο κεινη τη νύχτα, κι αν είσαι εκείνος που καμιά φορά φοβάμαι οτι μπορεί να είσαι , τότε τη γάμησα.  Γιατί καμιά φορά το χέρι σου είναι εκατόνχίλια τετραγωνικά κι άλλες φορές είναι σαν του βρέφους που θήλαζε γάλα Πάπάγου με βλακεία. Τα σάββατα και τις Δευτέρες αναρωτιέμαι γιατί όλοι οι άνθρωποι να είναι ίδιοι στα εξάρχει(δ)α. Τις Παρασκευές σε αφήνω να το βρεις εσύ, και τώρα που το σκέφτομαι θα' χει πλάκα να μ' αγαπούσες και σήμερα κι εγώ να σου λέω μαλακίες. ΣΟυ λέω τί ώραία ήταν εκείνο τον παλιό Ιούνη που μ'αγαπούσες και ήσουν ερωτευμένος μαζί μου και μου λές πως τώρα είσαι πιο πολύ κι εγώ τι θες να κάνω αν δε σε πιστεύω ε; Όταν με κοιτάς καταλαβαίνεις τί έχουμε εμείς; Ε;; Πονάει; Θέλω να ξεριζώσω όλα τα μαλλιά των γυναικών να τα φορέσω στο κεφάλι μου και να ανταλλάξω τα κορτικοστεροειδή πόδια μου με άλλα που δεν έχουν υποστεί καμια ταλαιπωρία, εγώ δεν την αντέχω άλλο αυτη την ταλαιπωρία, το σώμα μου δεν την αντέχει. Εϊμαι μια χημική ένωση που απλά θέλει να λιώσει μέσα στη ζέστη. Έφερα και τον αγαπημένο μας σπίτι σου αλλα δεν του κανες καμια φοβερη υποδοχή, αν στράβωσε; ναι στράβωσε λίγο. Έφταιγε το μουντιάλ μάλλον αλλά κι εγώ σ' έγλυψα πολύ οφσάιντ δεν μπορείς να πεις! Ήμουν τόσο αφηρημένη σήμερα που έστριψα τσιγάρο με κείνο το ενδιάμεσο προειδοποιητικό χρωματιστό χαρτάκι που σε ενημερώνει για το πόσα σου μειναν. Τόσο αφηρημένη όσο πάντα που ξεχνάω τα πρόσωπα των ανθρώπων που αγαπάω, όπως ξεχνάω και το δικό σου όταν έχω πάνω απο  τρεις μέρες να σε δω.Αααααααααα το βρήκα. Η αγάπη μου για σένα είναι να ξενυχτάω εφταχιλιάδεςεκατο ιμαλάια νύχτες να μάθω τα λόγια απ'αυτό για να σου τραγουδάω, κι η δική σου είναι να κάθεσαι τα μεσημέρια στην Ανάκασσα να μεταφράζεις αυτό για να το μάθω να στο τραγουδάω. Πάτσι τότε. Μπλιαχ τα βραδυνά κοριτσάκια που θέλουν σφηνάκια, μπλιαχ. Μπλιαχ κι εγώ απόψε. Τελικά μάλλον έχει οστεοπόρωση το μυαλό μου σήμερα, δίκιο είχες, άρα βάζω τη μήτρα μου μέσα σε ένα σακουλάκι Batata Frita και στη χαρίζω για πάντα.