31011910
Όλο το μεσημέρι διασχίσαμε εννιά φορές εννιά χώρες για να αγοράσουμε θάλασσα για το μπαλκόνι γαμω την παναγία του Τζάμπο. Μια εσύ, μια οι πορτογάλοι θα με αφήσετε κι εμένα να γράψω τίποτα; Είμαι τόσο κουρασμένη από τον προχτεσινό θάνατο που με δυσκολία στρίβω τσιγάρα απλά και μόνο επειδή όταν είσαι στεναχωρημένος πρέπει λέει να καπνίζεις βομβαρδιστικά. Τελικά έχω καταλάβει πως τα στριφτά δεν ταιριάζουν με τη στεναχώρια αλλά έτσι κι αλλιώς δεν έχω λεφτά να αγοράσω τσιγάρα. Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να γίνω ευτυχισμένη και παίζουμε το παιχνίδι ΟχιΕσύΠρέπει..., αααα ΟχιΕσύΠρέπει... και μετά παίζουμε το ΝαιΑλλαΕγώ... Δεν είναι ωραία παιχνίδια και σίγουρα όχι για όλη την οικογένεια αλλά αυτά έχουμε τώρα που κολλήσαμε αυτές τις αρώστιες. Εγώ παίρνω αντιβίωση για την σοβαρή μου ασθένεια που οι επιστήμονες την ονομάζουν Περιμένω κι εσύ πάσχεις από την άλλη την ΣκέφτομαιΝιώθωΘέλωΑλλάΔενΜιλάω. Οι γιατροί λένε οτι όσοι έχουν αυτές τις δύο αρρώστιες δεν μπορούν να συνυπάρξουν κι εμείς καιρό τώρα προσπαθούμε να τους διαψευσουμε και περιμένουμε να ακούσουμε μια μέρα στις ειδήσεις για τη νέα ιατρική ανακάλυψη που θα λέει οτι έρευνες απέδειξαν οτι τελικά μπορούν και παραμπορούν να συνυπάρξουν αυτές οι δυο αρρώστιες σε ένα σπίτι αλλά τελικά θα χαρακτηριστεί θαύμα της επιστήμης μιας και δεν γίνεται να επαναληφθείπ οτέ κι από κανέναν. Ο δικός μου ανεμιστήρας είναι πιο δυνατός και στο ένα με ξεπαγιάζει, ενώ ο δικός σου στο τρία και πάλι ζεσταινόμαστε. Οι άνθρωποι που έτσι κι αλλιώς αγαπιούνται, αγαπιούνται το χειμώνα πιο πολύ. Δεν ξέρω γιατί γίνεται αυτό αλλά το καλοκαίρι δεν είναι για τους ερωτευμένους. Η αγάπη θέλει λίγη θλίψη και γκρίζο χρώμα και μια βουβή, υποβόσκουσα αξιοπρεπή ευτυχία που καμία σχέση δεν έχει με την χαζοχαρουμενιά του πολύχρωμου καλοκαιριού. Εμείς μέσα σε εκατομμύρια τουρίστες καθόμαστε κάτω από την ακρόπολη και ακροπολιζόμαστε μόνοι σε ένα γωνιακό τραπεζάκι. Κουβεντιάζουμε για τα σχεδόνόλα, γελάμε, θυμώνουμε, ξεσκιζόμαστε αλλά πάντα κάπου εκεί στο τέλος της οδού έχουμε αγαπηθεί λίγο περισσότερο απο πριν. Κατέχουμε το ρεκόρ κοπανιστού έρωτα μιας και χτυπιόμαστε δεξιά αριστερά πάνω και κάτω εδώ και πολύ καιρό χωρίς γρατζουνιά. Αλληλοβασανιζόμαστε και είναι αυτό οι παρενέργειες των ασθενειών μας και ξέρουμε πως μόνο μαζί γιατρεύονται, με το ίδιο φάρμακο αλλά εσύ δεν παίρνεις ούτε ντεπόν κι έτσι μένω εγώ που έτσι κι αλλιώς τα φάρμακα είναι η φυσική μου διατροφή να μπουκώνομαι αλλά πάλι δεν λειτουργεί έτσι το πράμα. Εδώ στο σπίτι με την αυλή είναι αλλιώς. Δεν τρώω και δεν φτιάχνω καφέ. Δεν βλέπω τηλεόραση και δεν ξυπνάω νωρίς. Περάσαμε 20 μέρες με ένα λάστιχο στο χέρι, εκεί στο μπαλκόνι της μαμας σου με τα τριαντάφυλλα. Σε εκείνο το μπαλκόνι που σχηματίζει ένα γάμα κι έχει δυο βρύσες, μια στη μία άκρη και μία στην άλλη και ξεκινούσαμε κι οι δυο απο κάθε άκρη να ποτίζουμε μέχρι να συναντηθούμε εκεί στη γωνία και να ποτίσουμε την ίδια γλάστρα με τα τριαντάφυλλα, να ενώνουμε τις ροές του νερού και τις ροές μας ποτίζοντας τα τριαντάφυλλα που κοίτα πόσο γρήγορα άνθισαν σα μανιασμένα μα μέχρι να έρθει η μαμά σου μαράθηκαν λές κι έπρεπε να τα δούμε μόνο εμείς. Σ' αγαπάω γιατί μόνο μαζί θα μπορούσαμε να μεγαλώσουμε τόσα τριαντάφυλλα με 40 βαθμούς και σ' αγαπάω γιατί εκείνη τη μέρα που πήγαμε στα ADIDAS ήξερες κι εσύ πως δεν θα βρίσκαμε παπούτσια αφού δεν είχαμε πόδια αλλά φτερά αλλα παρόλαυτά πήγαμε και κάναμε πως ψάχναμε, και σ'αγαπάω γιατί το απόγευμα που πήγαμε στη Σίνδο είχα βάλει και ρουζ για πρώτη φορά κι εσύ το είχες καταλάβει, και γιατί το τραγούδι του έρωτά μας μπορεί να είναι η Μπεμπέ Λιλύ, και γιατί φοράς μπλούζα HITACHI και αν ζούσαμε σε άλλο ημισφαίριο θα ψηφίζαμε δαγκωτό Agnaldo Timoteo για δήμαρχο και τελικά έιναι όλα σαν υπέροχα εκτός από τα φαντάσματά μας που μας κηνυγάνε και μερικές φορές απλώνουν τα χέρια τους κάτω από το κρεβάτι και μας πιάνουν τα πόδια. Μερικές φορές δεν μπορώ να σε συγχωρήσω που δεν με προστατεύεις απο αυτά και γίνομαι η πιο θυμωμένη του Αυγούστου κι εκείνες τις ώρες παραλύω κάπως, χτυπάει η αρρώστια παντού μέσα μου και δε φταίω που ανθρώπινος εγκέφαλος βγαίνει και σε αρρωστημένη συσκευασία. Είμαστε το πιο αντιφατικό τρίδυμο που υπάρχει. Εγω εσύ κι αυτός. Τα τρία πιο ολόιδια αταίριαστα πλάσματα σαν τη Rua Augusta που για είδοσο έχει το πιο μεσαιωνικό χρώμα κι αριστερά έχει τα επώνυμα μαγαζιά κι ακριβώς απέναντι παστελαρίες με σκουριασμένες καρέκλες, πρόχειρες αλουμινοκατασκευές και ξεβαμένα PVC και rissois de camarao που γαμάνε θεούς, κι όταν με Τα(γ)ίζεις να λιώνομαι αλλά όσο κι αν φουσκώσω δεν στο είπα αλλά δεν θα ξαναπιώ ποτέ κοκακόλα κι όυτε θα ξαναπώ τη λέξη ποτέ, όπως και δεν θα ξαναγκαλιάσω ποτέ το δεξί σου χέρι, ναι ναι παρενέργειες είναι όλα αυτά από τα φάρμακα που με άφησες να παίρνω μόνη μου. Τώρα που το σκέφτομαι μετονομάζω την κ _ _ _ _ _ _ α σε πόρτο και πρόσεξε να μην την ξαναπείς κι εσύ έτσι ποτέ, και το χέρι σου να το ξεβιδώσεις να το πάμε σε έναν μάστορα να το ασταρώσει για να μπορώ να στο αγκαλιάσω και πάλι αλλά όχι με τα δυο μου χέρια γιατί κι αυτό το χάλασε η ίδια αρρώστια της κ _ _ _ _ _ _ α , και φτάνει τώρα μ' αυτά είναι αυτονόητα και γω τα αυτονόητα τα σιχαίνομαι όσο σιχαίνομαι τις αυτονόητες ταμπέλες στις τουαλέτες που γράφουν "μη ρίχνετε χαρτιά στη λεκάνη". Το διαβάζω και το μεταφράζω αυτόματα "Μη ρίχνετε τον εαυτό σας στα σκατά", καζανάκι και έξω. Μεσημέριασε και νύχτωσε μαζί. Ώρα να ακολουθήσεις τη θεραπεία του εσεμες που έστειλες προχτές το βράδυ και ν' αρχίσεις να παίρνεις φάρμακα κι εσύ.
Όλο το μεσημέρι διασχίσαμε εννιά φορές εννιά χώρες για να αγοράσουμε θάλασσα για το μπαλκόνι γαμω την παναγία του Τζάμπο. Μια εσύ, μια οι πορτογάλοι θα με αφήσετε κι εμένα να γράψω τίποτα; Είμαι τόσο κουρασμένη από τον προχτεσινό θάνατο που με δυσκολία στρίβω τσιγάρα απλά και μόνο επειδή όταν είσαι στεναχωρημένος πρέπει λέει να καπνίζεις βομβαρδιστικά. Τελικά έχω καταλάβει πως τα στριφτά δεν ταιριάζουν με τη στεναχώρια αλλά έτσι κι αλλιώς δεν έχω λεφτά να αγοράσω τσιγάρα. Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να γίνω ευτυχισμένη και παίζουμε το παιχνίδι ΟχιΕσύΠρέπει..., αααα ΟχιΕσύΠρέπει... και μετά παίζουμε το ΝαιΑλλαΕγώ... Δεν είναι ωραία παιχνίδια και σίγουρα όχι για όλη την οικογένεια αλλά αυτά έχουμε τώρα που κολλήσαμε αυτές τις αρώστιες. Εγώ παίρνω αντιβίωση για την σοβαρή μου ασθένεια που οι επιστήμονες την ονομάζουν Περιμένω κι εσύ πάσχεις από την άλλη την ΣκέφτομαιΝιώθωΘέλωΑλλάΔενΜιλάω. Οι γιατροί λένε οτι όσοι έχουν αυτές τις δύο αρρώστιες δεν μπορούν να συνυπάρξουν κι εμείς καιρό τώρα προσπαθούμε να τους διαψευσουμε και περιμένουμε να ακούσουμε μια μέρα στις ειδήσεις για τη νέα ιατρική ανακάλυψη που θα λέει οτι έρευνες απέδειξαν οτι τελικά μπορούν και παραμπορούν να συνυπάρξουν αυτές οι δυο αρρώστιες σε ένα σπίτι αλλά τελικά θα χαρακτηριστεί θαύμα της επιστήμης μιας και δεν γίνεται να επαναληφθείπ οτέ κι από κανέναν. Ο δικός μου ανεμιστήρας είναι πιο δυνατός και στο ένα με ξεπαγιάζει, ενώ ο δικός σου στο τρία και πάλι ζεσταινόμαστε. Οι άνθρωποι που έτσι κι αλλιώς αγαπιούνται, αγαπιούνται το χειμώνα πιο πολύ. Δεν ξέρω γιατί γίνεται αυτό αλλά το καλοκαίρι δεν είναι για τους ερωτευμένους. Η αγάπη θέλει λίγη θλίψη και γκρίζο χρώμα και μια βουβή, υποβόσκουσα αξιοπρεπή ευτυχία που καμία σχέση δεν έχει με την χαζοχαρουμενιά του πολύχρωμου καλοκαιριού. Εμείς μέσα σε εκατομμύρια τουρίστες καθόμαστε κάτω από την ακρόπολη και ακροπολιζόμαστε μόνοι σε ένα γωνιακό τραπεζάκι. Κουβεντιάζουμε για τα σχεδόνόλα, γελάμε, θυμώνουμε, ξεσκιζόμαστε αλλά πάντα κάπου εκεί στο τέλος της οδού έχουμε αγαπηθεί λίγο περισσότερο απο πριν. Κατέχουμε το ρεκόρ κοπανιστού έρωτα μιας και χτυπιόμαστε δεξιά αριστερά πάνω και κάτω εδώ και πολύ καιρό χωρίς γρατζουνιά. Αλληλοβασανιζόμαστε και είναι αυτό οι παρενέργειες των ασθενειών μας και ξέρουμε πως μόνο μαζί γιατρεύονται, με το ίδιο φάρμακο αλλά εσύ δεν παίρνεις ούτε ντεπόν κι έτσι μένω εγώ που έτσι κι αλλιώς τα φάρμακα είναι η φυσική μου διατροφή να μπουκώνομαι αλλά πάλι δεν λειτουργεί έτσι το πράμα. Εδώ στο σπίτι με την αυλή είναι αλλιώς. Δεν τρώω και δεν φτιάχνω καφέ. Δεν βλέπω τηλεόραση και δεν ξυπνάω νωρίς. Περάσαμε 20 μέρες με ένα λάστιχο στο χέρι, εκεί στο μπαλκόνι της μαμας σου με τα τριαντάφυλλα. Σε εκείνο το μπαλκόνι που σχηματίζει ένα γάμα κι έχει δυο βρύσες, μια στη μία άκρη και μία στην άλλη και ξεκινούσαμε κι οι δυο απο κάθε άκρη να ποτίζουμε μέχρι να συναντηθούμε εκεί στη γωνία και να ποτίσουμε την ίδια γλάστρα με τα τριαντάφυλλα, να ενώνουμε τις ροές του νερού και τις ροές μας ποτίζοντας τα τριαντάφυλλα που κοίτα πόσο γρήγορα άνθισαν σα μανιασμένα μα μέχρι να έρθει η μαμά σου μαράθηκαν λές κι έπρεπε να τα δούμε μόνο εμείς. Σ' αγαπάω γιατί μόνο μαζί θα μπορούσαμε να μεγαλώσουμε τόσα τριαντάφυλλα με 40 βαθμούς και σ' αγαπάω γιατί εκείνη τη μέρα που πήγαμε στα ADIDAS ήξερες κι εσύ πως δεν θα βρίσκαμε παπούτσια αφού δεν είχαμε πόδια αλλά φτερά αλλα παρόλαυτά πήγαμε και κάναμε πως ψάχναμε, και σ'αγαπάω γιατί το απόγευμα που πήγαμε στη Σίνδο είχα βάλει και ρουζ για πρώτη φορά κι εσύ το είχες καταλάβει, και γιατί το τραγούδι του έρωτά μας μπορεί να είναι η Μπεμπέ Λιλύ, και γιατί φοράς μπλούζα HITACHI και αν ζούσαμε σε άλλο ημισφαίριο θα ψηφίζαμε δαγκωτό Agnaldo Timoteo για δήμαρχο και τελικά έιναι όλα σαν υπέροχα εκτός από τα φαντάσματά μας που μας κηνυγάνε και μερικές φορές απλώνουν τα χέρια τους κάτω από το κρεβάτι και μας πιάνουν τα πόδια. Μερικές φορές δεν μπορώ να σε συγχωρήσω που δεν με προστατεύεις απο αυτά και γίνομαι η πιο θυμωμένη του Αυγούστου κι εκείνες τις ώρες παραλύω κάπως, χτυπάει η αρρώστια παντού μέσα μου και δε φταίω που ανθρώπινος εγκέφαλος βγαίνει και σε αρρωστημένη συσκευασία. Είμαστε το πιο αντιφατικό τρίδυμο που υπάρχει. Εγω εσύ κι αυτός. Τα τρία πιο ολόιδια αταίριαστα πλάσματα σαν τη Rua Augusta που για είδοσο έχει το πιο μεσαιωνικό χρώμα κι αριστερά έχει τα επώνυμα μαγαζιά κι ακριβώς απέναντι παστελαρίες με σκουριασμένες καρέκλες, πρόχειρες αλουμινοκατασκευές και ξεβαμένα PVC και rissois de camarao που γαμάνε θεούς, κι όταν με Τα(γ)ίζεις να λιώνομαι αλλά όσο κι αν φουσκώσω δεν στο είπα αλλά δεν θα ξαναπιώ ποτέ κοκακόλα κι όυτε θα ξαναπώ τη λέξη ποτέ, όπως και δεν θα ξαναγκαλιάσω ποτέ το δεξί σου χέρι, ναι ναι παρενέργειες είναι όλα αυτά από τα φάρμακα που με άφησες να παίρνω μόνη μου. Τώρα που το σκέφτομαι μετονομάζω την κ _ _ _ _ _ _ α σε πόρτο και πρόσεξε να μην την ξαναπείς κι εσύ έτσι ποτέ, και το χέρι σου να το ξεβιδώσεις να το πάμε σε έναν μάστορα να το ασταρώσει για να μπορώ να στο αγκαλιάσω και πάλι αλλά όχι με τα δυο μου χέρια γιατί κι αυτό το χάλασε η ίδια αρρώστια της κ _ _ _ _ _ _ α , και φτάνει τώρα μ' αυτά είναι αυτονόητα και γω τα αυτονόητα τα σιχαίνομαι όσο σιχαίνομαι τις αυτονόητες ταμπέλες στις τουαλέτες που γράφουν "μη ρίχνετε χαρτιά στη λεκάνη". Το διαβάζω και το μεταφράζω αυτόματα "Μη ρίχνετε τον εαυτό σας στα σκατά", καζανάκι και έξω. Μεσημέριασε και νύχτωσε μαζί. Ώρα να ακολουθήσεις τη θεραπεία του εσεμες που έστειλες προχτές το βράδυ και ν' αρχίσεις να παίρνεις φάρμακα κι εσύ.
