segunda-feira

 

/24/

Το πρώτο δωμάτιο

  Rua dos Bacalhoeiros.

Με θέα στον rio Teijo.

Τα πόδια μου στη Rua d'Alfandega

Η πρώτη φορά που πλησίασα τη rua dos douradores

τα πόδια μου έτρεμαν

η ζωή περνάει από τη  rua dos douradores

εγώ περνάω από τη  rua dos douradores

η ζωή μου πέρασε απο εκεί,

ήταν νοέμβριος και 30

όπως και σήμερα

όπως και το 1935

που το συκώτι σου άφησε τη rua dos douradores

κι εγώ ταχυπαλμήθηκα  

και στεκόμουν κάτω από τη μαρμάρινη επιγραφή

και δεν πίστευα πως

η rua dos douradores υπάρχει.

Δεν πίστευα πως υπάρχω

υπήρχα όμως

μικρή, χαζή, ταχυπαλμούσα

αυτοδαρμένη και κλαμένη 

η rua dos douradores είναι γεμάτη κουτσουλιές

κι εγώ τις κοιτάω

κουράδες και κουτσουλιές.

όλη η ζωή

κουράδες και κουτσουλιές όλη η ζωή

όλες οι κουράδες και όλες οι κουτσουλιές

περνάνε από τη rua dos douradores

το συκώτι σου πέρασε δίπλα από μία κουτσουλιά

το είδα κουραδιασμένο

πέρασε

ανηφόρισε 

έστριψε στη  rua da santa justa

έκανε τη διαδρομή μέχρι το  st. louis hospital

στην στροφή κοντοστάθηκε

πάω να πεθάνω είπε

πέθανε

πέθανες

πέθαναν τόσοι ποιητές μαζί σου

μείναμε κουραδορφανοί

85 χρόνια τώρα

κουτσουλιαζόμαστε χωρίς εσένα

δεν είναι ωραία

όχι δεν είναι