/24/
Το πρώτο δωμάτιο
Rua dos Bacalhoeiros.
Με θέα στον rio Teijo.
Τα πόδια μου στη Rua d'Alfandega
Η πρώτη φορά που πλησίασα τη rua dos douradores
τα πόδια μου έτρεμαν
η ζωή περνάει από τη rua dos douradores
εγώ περνάω από τη rua dos douradores
η ζωή μου πέρασε απο εκεί,
ήταν νοέμβριος και 30
όπως και σήμερα
όπως και το 1935
που το συκώτι σου άφησε τη rua dos douradores
κι εγώ ταχυπαλμήθηκα
και στεκόμουν κάτω από τη μαρμάρινη επιγραφή
και δεν πίστευα πως
η rua dos douradores υπάρχει.
Δεν πίστευα πως υπάρχω
υπήρχα όμως
μικρή, χαζή, ταχυπαλμούσα
αυτοδαρμένη και κλαμένη
η rua dos douradores είναι γεμάτη κουτσουλιές
κι εγώ τις κοιτάω
κουράδες και κουτσουλιές.
όλη η ζωή
κουράδες και κουτσουλιές όλη η ζωή
όλες οι κουράδες και όλες οι κουτσουλιές
περνάνε από τη rua dos douradores
το συκώτι σου πέρασε δίπλα από μία κουτσουλιά
το είδα κουραδιασμένο
πέρασε
ανηφόρισε
έστριψε στη rua da santa justa
έκανε τη διαδρομή μέχρι το st. louis hospital
στην στροφή κοντοστάθηκε
πάω να πεθάνω είπε
πέθανε
πέθανες
πέθαναν τόσοι ποιητές μαζί σου
μείναμε κουραδορφανοί
85 χρόνια τώρα
κουτσουλιαζόμαστε χωρίς εσένα
δεν είναι ωραία
όχι δεν είναι